به گزارش سلام لردگان به نقل از فرهنگ نيوز، فرانک ريت، ميکروبيولوژيست دانشگاه آدلايد استراليا که بر روي باکتري‌هاي پردازش کننده طلا تحقيق مي‌کند، مي‌گويد که روزي مي‌توان از مولکولي که اين باکتري استفاده مي‌کند، براي گرداوري طلا از پسماند معادن استفاده کرد.
تقريبا ده سال پيش، ريت اولين شواهد قانع کننده را در مورد استفاده باکتري از ذرات طلا کشف کرد. در چندين سايت که هزاران کيلومتر از هم فاصله داشتند، او و گروهش يک باکتري به نام Cupriavidus mealliduran يافتند که در بيوفيلم‌هايي روي ذرات طلا زندگي مي‌کردند. اين باکتري طلاي محلول را با گردآوري آن در نانو ذرات خنثي در داخل سلول خود، سم‌زدايي مي‌کند؛ ريت و گروهش دهه گذشته را به بررسي چگونگي آن گذراندند، اما نتيجه نهايي خود را منتشر نکرده‌اند.
برخي از اين بيوفيلم‌ها حاوي يک نوع دوم باکتري هم بودند: Delftia acidovaran. ناتان ماگاروي، زيست شيمي‌دان دانشگاه مک‌مستر هميلتون کانادا، به همراه گروهش اين گونه را در حضور يک محلول طلا رشد دادند و دريافتند که کلني‌هاي باکتري با هاله‌هاي تيره‌اي از نانوذرات طلا احاطه مي شوند. پژوهشگران نتيجه گرفتند که اسيدوواران‌ها به جاي اين که مانند باکتري‌هاي نوع اول طلا را در داخل سلول جمع کنند به نحوي ذرات طلا را در خارج از ديواره سلول توليد مي‌کردند.
ژن‌هاي طلايي
با استفاده از تحليل‌هاي زيست شيميايي و ژنتيک، پژوهشگران يک سري از ژن‌ها و يک متابوليت شيميايي را کشف کردند که مسئول ته‌نشين شدن طلا بودند. باکتري‌هايي که به گونه‌اي مهندسي شده بودند که ژن‌ها را نداشته باشند ديگر هاله‌هاي تيره تشکيل ندادند، و رشد آنها در غياب طلا متوقف شد.
گروه همچنين يک ماده شيميايي توليد شده توسط باکتري مهندسي ژنتيک نشده را جداسازي کردند که باعث مي‌شد ذرات طلا در محلول ته نشين شوند. اين ماده شيميايي دلفتيباکتين نام گرفت.
پژوهشگران احتمال دادند که ژنهايي که شناسايي کرده‌اند در توليد دلفتيباکتين دخالت داشته باشند و آن را از سلول خارج کردند، اسيدواران‌ها، شايد با ته‌نشين کردن طلا در محلول، مانع از ورود آن به سلول خود مي‌شوند. ولي ماگاروي مي‌گويد که اين احتمال وجود دارد که اسيدواران‌ها از شيوه‌هاي ديگري هم براي جدا سازي طلا از محلول استفاده کنند تا اين طلا ديواره‌هايشان را تخريب نکند.
ريت مي‌گويد که کار ماگاروي «کار ما را به خوبي تکميل کرده است». ممکن است اين دو باکتري در يک همزيستي زندگي کنند که در آن، دلفتيباکتين سطح طلاي محلول را تا اندازه‌اي پايين مي‌اورد که در آن هر دو گونه بتوانند زندگي کنند.
به گفته ريت، شايد يک تب طلا با استفاده ازميکروب‌ها هم رخ دهد. دلفتيباکتين را مي‌توان براي توليد کاتاليزورهاي نانو ذرات طلا از خيلي از واکنش‌هاي شيميايي به کار برد، يا براي ته‌نشين کردن طلاي موجود در پساب‌هاي معادن از آن استفاده کرد. ريت مي‌گويد: «ايده مي‌تواند اين باشد که يک باکتري يا متابوليت را به پساب اضافه کرده و آن را به مدت چند سال به حال خود رها کنيم، و بعد به دنبال قطعات بزرگ‌تر طلا بگرديم.»
ماگاروي اين کاربردها را جدي‌تر گرفته است: او حقوق معنوي دلفتيباکتين را براي خود ثبت کرده است. ولي تاکيد مي کند که بيشتر به درک خصوصيات شيميايي اين متابوليت علاقه‌مند است: «آرزويم اين است که روزي بتوانم بگويم که اينجا در کانادا، ما هر روز چندين کيلو طلا توليد مي‌کنيم».